Warszawskie dzieciństwo i młodość
Ksiądz prof. Piotr Andrzej Nitecki urodził się 24 października 1949 r. w Warszawie jako jedyne dziecko Jerzego i Cecylii z domu Kiedynk. Ojciec do 1962 r. pracował jako oficer Wojska Polskiego, a matka do 1970 r. była urzędniczką. Sakramentalne małżeństwo zawarli 27 grudnia 1948 r. Piotr Nitecki wzrastał na Kamionku, części dzielnicy Praga Południe, mieszkając na ul. Grochowskiej w pobliżu kościoła Matki Bożej Zwycięskiej. W kościele tym przyjmował sakramenty święte. Ochrzczony został 25 grudnia 1949 r., 1 czerwca 1958 r. po raz pierwszy przystąpił do komunii św. Także w kościele Matki Bożej Zwycięskiej bp Wacław Majewski bierzmował go 12 listopada 1960 r. Przyjął wtedy imię Dominik. W 1959 r. dziesięcioletni Piotr Nitecki został ministrantem w swoim kościele parafialnym, a od 1965 r. do 1969 r. był Prezesem Koła Ministrantów.
Należący do 1780 r. do kapituły płockiej Kamionek był miejscem historycznych wydarzeń w dziejach Polski. Dwukrotnie wybierano tam królów: Henryka Walezego (1573) i Augusta III (1733), kilkakrotnie toczyły się na tych teranach bitwy o wolność i niepodległość. Kościół Matki Bożej Zwycięskiej, będący kościołem parafialnym parafii pw. Bożego Ciała, został wzniesiony jako dziękczynne wotum za opiekę Maryi i cudowne uratowanie w 1920 r. Polski i Europy przed bolszewicka nawałą. Ołtarz główny kościoła ma formę tryptyku z przedstawieniami na skrzydłach bocznych wizerunków: św. Andrzeja Boboli i św. Stanisława Kostki oraz ks. Ignacego Skorupki i abp. Achille Rattiego (późniejszego papieża Piusa XI), nuncjusza apostolskiego w Polsce, który nie opuścił stolicy podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. W kwaterze centralnej tryptyku znajduje się obraz Matki Bożej Zwycięskiej z Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce, w prawej trzymającej gałązkę oliwną – symbol zwycięstwa, ale też znak obwieszczający pokój1. Podczas reorganizacji struktur kościelnych w Polsce (25 marca 1992 r.) kościół na Kamionku został konkatedrą nowej diecezji warszawsko-praskiej.
W 1944 r. piątym proboszczem kamionkowskim został ks. kanonik dr hab. Eugeniusz Dąbrowski, wybitny biblista, profesor warszawskiego seminarium duchownego. Był on pierwszym Polakiem, który otrzymał doktorat nauk biblijnych na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, napisał kilkaset rozpraw naukowych. Podczas okupacji hitlerowskiej dokonał przekładu Pisma Świętego Nowego Testamentu na język polski z łacińskiej Wulgaty, który to przez niemal ćwierć wieku był używany w liturgii w Polsce. Ksiądz Dąbrowski uratował kościół przed wysadzeniem przez wycofujących się żołnierzy niemieckich, przekupując ich kilkoma dolarami w złocie i francuskim koniakiem. Urząd proboszcza pełnił do śmierci 8 kwietnia 1970 r. Piotr Nitecki będąc ministrantem w rodzinnej parafii wielokrotnie służył do Mszy św. celebrowanej przez ks. Dąbrowskiego, z zainteresowaniem i przyjemnością – jak wspominał – słuchał jego kazań wielce komunikatywnych dzięki porywającemu stylowi oraz ekspresji i sugestywności mówcy, a odkrywających rozległą wiedzę, uczestniczył w wielu indywidualnych rozmowach, słuchał jego wykładów. Był zafascynowany niezwykłą postacią tego kapłana, uczonego i duszpasterza. Ta fascynacja zaowocowała w późniejszym czasie doktoratem poświeconym osobie ks. Eugeniusza Dąbrowskiego jako propagatora dzieła odnowy biblijnej w Polsce2.
Po śmierci ks. Eugeniusza Dąbrowskiego proboszczem na Kamionku został nowo mianowany biskup pomocniczy warszawski Zbigniew Józef Kraszewski (20 grudnia 1970 r.) powstaniec warszawski, teolog dogmatyk, profesor i rektor warszawskiego seminarium duchownego, jeden z najbliższych współpracowników kard. Stefana Wyszyńskiego. Biskup Kraszewski odegrał znaczącą rolę w skali całego Kościoła w Polsce jako promotor rozwoju kultu maryjnego, którym zaczął interesować się jeszcze w młodości pod wpływem lektury dzieła Ludwika Grignion de Montfort. Zaangażował się także w działalności chrześcijańsko-patriotyczną i związane z nią duszpasterstwo kombatantów. Jako syn żołnierza wojny polsko-bolszewickiej ducha patriotyzmu wyniósł z rodzinnego domu, a można było ten patriotyzm dostrzec w jego publicznych wystąpieniach. Kazania bp. Kraszewskiego były wyraźnym opowiedzeniem się po stronie aspiracji i wartości narodowych. Wspierał inicjatywy patriotyczne o rodowodzie chrześcijańskim, od początku umacniał swoim autorytetem ks. Jerzego Popiełuszkę. Dzięki osobowości proboszcza świątynia parafialna na Kamionku stała się ważnym ośrodkiem pamięci o najnowszej, celowo fałszowanej, historii narodu. To właśnie w postawie bp. Zbigniewa Kraszewskiego i atmosferze, jaką stworzył w środowisku parafialnym, można dopatrywać się umiłowania historii i afirmacji cnót obywatelskich w nauczaniu i zaangażowaniu ks. Piotra Niteckiego. Ta znajomość z proboszczem i więzy wzajemnej życzliwości trwały aż do śmierci bp. Kraszewskiego w 2004 r.3
Wykształcenie
Piotr Nitecki w 1969 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Technikum Księgarskim. Po maturze wstąpił do warszawskiego seminarium duchownego, ale naukę musiał przerwać, zaledwie po miesiącu, w związku z powołaniem do odbycia dwuletniej służby wojskowej (1969–1970). Seminarium duchownego w Warszawie jednak nie ukończył, ponieważ został wydalony na podstawie fałszywych zarzutów. Pragnienie pozostania kapłanem jednak w nim pozostało. Szukając swojego miejsca w Kościele ukończył studia teologiczne. 28 maja 1976 r. uzyskał tytuł magistra teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu na podstawie pracy „Paschalny charakter śmierci według nowego Ordo Exequiarum” (dyplom nr 96). W latach siedemdziesiątych tytuły nadawane na papieskich wydziałach teologicznych nie były jednak uznawane przez państwo, dlatego 14 października 1977 r. taki sam tytuł otrzymał na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie pracy „Dar życia wiecznego według nowego Ordo Exequiarum”, przygotowanej pod kierunkiem ks. dr. Wojciecha Danielskiego (dyplom nr 1792). 18 lutego 1980 r. uzyskał stopień doktora na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Rozprawę doktorską przygotował pod kierunkiem ks. prof. Jana Stępnia na temat: „Miejsce i rola ks. Eugeniusza Dąbrowskiego w dziele odnowy biblijnej Kościoła w Polsce”. Był to jeden z pierwszych tytułów doktora teologii w Polsce nadanych osobie świeckiej.
11 grudnia 1989 r. Piotr Nitecki otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filozofii, socjologii – katolickiej nauki społecznej na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, przedkładając pracę „Kościół wobec przemian społecznych w Polsce w latach 1980–1983”. Uchwałę Wydziału Nauk Społecznych KUL zaakceptowała Rada Naukowa Episkopatu Polski (N-243/268/90) oraz zatwierdziła Centralna Komisja Kwalifikacyjna ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów 28 maja 1990 r. (Nr BCKK-I-H-396/90).
Po zamknięciu postępowania przeprowadzonego na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu o nadanie tytułu naukowego uwieńczonego uchwałą Rady Wydziału z 26 marca 1996 r. popierającą wniosek o nadanie tegoż tytułu oraz po pozytywnej opinii ze strony Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych (Nr BCK-I-P-1140/98) 28 stycznia 1999 r. ks. Piotr Nitecki uzyskał tytuł profesora nauk teologicznych (l.dz. 45/1999). Recenzentami w postępowaniu byli: ks. prof. dr hab. Helmut Juros SDS (ATK), ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk (KUL) i ks. prof. dr hab. Jan Krucina (PFT).
Publicysta, redaktor, działacz społeczny
Od 1972 r. Piotr Nitecki publikował na łamach czasopism katolickich artykuły dotyczące problematyki światopoglądowej, historycznej oraz społecznej nauki Kościoła. Pierwszy jego artykuł ukazał się w „Przewodniku Katolickim”, a poświecony był ks. prof. Eugeniuszowi Dąbrowskiemu4.
1 października 1976 r. rozpoczął pracę w redakcji czasopisma „Chrześcijanin w Świecie” wydawanego przez Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych (ODiSS) w Warszawie. Wydawane od 1969 r. czasopismo „Chrześcijanin w Świecie. Zeszyty ODiSS” było jednym z nielicznych czasopism katolickich w Polsce mającym charakter studyjny i posiadającym oficjalną aprobatę Kościoła. Podjęło się ono mówienia o wartościach ewangelicznych w życiu społecznym w czasie panującego w Polsce „realnego socjalizmu”. Wydawca pisma, czyli Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, powstał 1 kwietnia 1967 r. przy warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej z inicjatywy Janusza Zabłockiego, dziennikarza, działacza katolickiego i posła na sejm ze środowiska „Znak”. U podstaw tej decyzji leżało pragnienie upowszechnienia wiedzy o soborowej Konstytucji Gaudium et spes, wskazującej na żywą obecność Kościoła w świecie. Ramy założeń programowych ODiSS-u wyznaczał personalizm chrześcijański i filozofia Emmanuela Mouniera (1905–1950). Środowisko to utrzymywało łączność z hierarchią kościelną. Przewodniczącym Rady Naukowej ODiSS był prof. Czesław Strzeszewski, który do współpracy, poza strukturami rady, zaprosił min. swoich przyjaciół z wrocławskiego środowiska: ks. Józefa Majkę i ks. Jana Krucinę5.
W „Chrześcijaninie w Świecie” Piotr Nitecki pełnił kolejno funkcje: redaktora (1976–1978), członka kolegium redakcyjnego (1978–1996), sekretarza redakcji (1978–1981), zastępcy redaktora naczelnego (1981–1992) i redaktora naczelnego (1992–1996). Po próbie wznowienia w 1997 r. „Chrześcijanina w Świecie” przez Wydawnictwo Kurii Archidiecezjalnej w Katowicach nadal pełnił funkcję redaktora naczelnego. Ukazały się wtedy tylko cztery numery pisma. Piotr Nitecki był także zastępcą redaktora naczelnego Wydawnictwa ODiSS (1981–1983), sekretarzem naukowym Ośrodka Myśli Społecznej Kardynała Stefana Wyszyńskiego przy ODiSS (1982–1984), członkiem zarządu ODiSS sp. z o.o. (1990–1995) oraz udziałowcem tej spółki (1992–1995), a także prokurentem w zarządzie powołanej przez ODiSS spółce „Optimus” (1992–1995). W latach 1992–1995 był członkiem i sekretarzem Rady Naukowej ODiSS. Należał do współzałożycieli i członków kolegium redakcyjnego Katolickiego Tygodnika Społecznego „Ład” (1981–1984, 1987–1995). Ponadto był członkiem zespołów redakcyjnych „Tygodnika Rolników Solidarność” (1989–1990), „Znaki Czasu” (1990–1991), „Nasze Słowo” (1994) i dolnośląskiego pisma katolickiego „Nowe Życie” (1992). Od 1995 r. aż do śmierci pełnił obowiązki redaktora naczelnego „Nowego Życie”. Kardynał Józef Glemp – po uzyskaniu zgodny metropolity wrocławskiego – 4 czerwca 2002 r. mianował ks. prof. Niteckiego asystentem kościelnym nowego dwumiesięcznika o charakterze społecznym „Znaki Nowych Czasów”, powstałego pod auspicjami Janusza Zabłockiego. Ukazało się jednak tylko siedemnaście numerów pisma (ostatni w 2006 r.). Od 2009 r. należał do Komitetu Naukowego dwumiesięcznika „La Società” ukazującego się w Polsce pod nazwą „Społeczeństwo”.
Piotr Nitecki angażował się w działalność chrześcijańsko-społeczną. Był członkiem Rady Społecznej przy ODiSS (1977–1981), Polskiego Klubu Inteligencji Katolickiej6 w Warszawie (1977–1981, do 1978 członek Zarządu), współzałożycielem (1981) i członkiem Zarządu Głównego (1981–1983) Polskiego Związku Katolicko-Społecznego (do 1984 r.). Był współzałożycielem (1987) i od 1988 r. członkiem zarządu Stowarzyszenia Krzewienia Katolickiej Nauki Społecznej w Warszawie.
Doświadczenie pracy w mediach zdobyte przez Piotra Niteckiego zostało wykorzystane m.in. w przygotowaniach do II Synodu Plenarnego Kościoła w Polsce. Pełnił funkcję sekretarza Komisji Przygotowawczej zajmującej się problematyką środków społecznego przekazu (1989–1991). Piotr Nitecki był też współzałożycielem i członkiem Zarządu Głównego Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy (1991–1994) oraz członkiem Rady ds. Mediów i Informacji przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej Lechu Wałęsie (1993–1995).
W związku z przygotowywanym we Wrocławiu 46. Międzynarodowym Kongresem Eucharystycznym Piotr Nitecki został mianowany w 1994 r. członkiem Komisji Teologicznej. Dostrzegając umiejętności zdobyte podczas wieloletniej pracy w mediach kard. Henryk Gulbinowicz zlecił mu odpowiedzialność za obsługę prasową kongresu eucharystycznego mianując przewodniczącym Sekcji Informacyjno-Publikacyjnej Sekretariatu 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu (1996–1997)7.
Wykładowca i naukowiec
Piotr Nitecki prowadził działalność dydaktyczną, na którą najpierw składały się doraźne wykłady na sympozjach naukowych, w duszpasterstwach akademickich, Klubach Inteligencji Katolickiej i różnych środowiskach laikatu katolickiego. Prowadził także systematyczne konwersatoria w Duszpasterstwie Akademickim św. Anny w Warszawie.
W latach 1990–1992 Piotr Nitecki podjął wykłady zlecone z teologii ewangelizacji na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a w latach 1990–1995 wykłady ze wstępu do teologii na Archidiecezjalnym Studium Życia Rodzinnego przy Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W okresie 1993–1995 r. wykładał katolicką naukę społeczną w Wyższej Szkole Służby Społecznej im. ks. Franciszka Blachnickiego w Suwałkach. Prowadził także wykłady zlecone na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego.
25 czerwca 2007 r. biskup bydgoski Jan Tyrawa zwrócił się z prośbą do metropolity wrocławskiego abp. Mariana Gołębiewskiego o zwolnienie ks. prof. Piotra Niteckiego do Bydgoszczy. Planował bowiem otwarcie katedry teologii na tamtejszym uniwersytecie i potrzebował samodzielnego pracownika naukowego. Metropolita Wrocławski, po zasięgnięciu opinii rektora-elekta Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, ks. prof. Waldemara Irka, nie zaaprobował przedstawionej mu prośby.
Już po śmierci nadeszła propozycja dla ks. prof. Piotra Niteckiego zaangażowania się w Korpus Ekspertów Narodowego Centrum Nauki. Korpus Ekspertów to gremium tworzone przez naukowców o wybitnym dorobku i osiągnięciach, którzy mają wybierać projekty badawcze zasługujące na promocję i wsparcie finansowe. Narodowe Centrum Nauki w Krakowie jest państwową agencją wykonawczą powołaną na podstawie ustawy z 2010 r., w ramach reformy finansowania nauki, do wspierania działalności naukowej w zakresie badań podejmowanych przede wszystkim w celu zdobycia nowej wiedzy bez nastawienia na praktyczne zastosowania.
Profesor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu
Do Wrocławia w charakterze wykładowcy dr hab. Piotr Nitecki trafił z inicjatywy ówczesnego rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego, ks. prof. Jana Kruciny. 1 października 1991 r. został mianowany docentem PWT i kierownikiem Katedry Teologii Rzeczywistości Ziemskich PWT. Po śmierci ks. prof. dr. hab. Józefa Majki objął kierownictwo Katedry Katolickiej Nauki Społecznej i Socjologii Duszpasterskiej w Instytucie Teologii Pastoralnej PWT. Na początku swojej wrocławskiej aktywności doc. Piotr Nitecki przyjeżdżał raz w miesiącu z wykładami na studium doktoranckim. W latach 1993–1998 prowadził również wykłady z katolickiej nauki społecznej w Sekcji wrocławskiego wydziału teologicznego w Gorzowie Wielkopolskim. W roku akademickim 2010/2011 prowadził zajęcia w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Świdnickiej. Od 1997 r. był dyrektorem Studium Społecznego Akcji Katolickiej przy PWT we Wrocławiu. Na wrocławskiej uczelni teologicznej wykładał katolicką naukę społeczną i metodologię nauk oraz prowadził wykłady monograficzne na studium doktoranckim.
10 grudnia 1996 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym PWT (l.dz. 851/96). Po uzyskaniu pozytywnej opinii wewnętrznej Komisji Kwalifikacyjnej do oceny dorobku naukowego doc. dr. hab. Piotra Niteckiego 25 czerwca 1995 r. Rada Wydziału PWT wyznaczyła recenzentów dorobku naukowego: ks. prof. dr. hab. Władysława Piwowarskiego (KUL), ks. prof. dr. hab. Helmuta Jurosa SDS (ATK) i ks. prof. Jana Krucinę8. W związku z chorobą ks. prof. W. Piwowarskiego na posiedzeniu 13 lutego 1996 r. Rada Wydziału wyznaczyła dodatkowego recenzenta – ks. prof. dr. hab. Stanisława Kowalczyka (KUL)9. Na podstawie ich pozytywnych opinii 28 marca 1996 r. Rada Wydziału podjęła stosowną uchwałę10. Do dokonania mianowania niezbędne było zatem uzyskanie tylko nihil obstat ze strony Kongregacji Edukacji Katolickiej. Watykańskie pismo aprobujące nosi datę 28 sierpnia 1996 r. (N. 250/96/14).
14 marca 2002 r., po uzyskaniu pozytywnej opinii komisji wewnętrznej, Rada Wydziału postanowiła wszcząć procedury zmierzające do mianowania ks. Piotra Niteckiego profesorem zwyczajnym Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu11. Po otrzymaniu pozytywnych recenzji dorobku naukowego przygotowanych przez ks. prof. dr. hab. Stanisława Kowalczyka (KUL), ks. prof. dr. hab. Henryka Skorowskiego (UKSW) i ks. prof. Jana Krucinę oraz uzyskaniu nihil obstat Kongregacji Edukacji Katolickiej wyrażonego w piśmie z 27 stycznia 2003 r. (N. 250/91) ks. prof. Piotr Nitecki został mianowany profesorem zwyczajnym Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu.
W kadencji 2007–2010 ks. prof. Piotr Nitecki był przewodniczącym senackiej Komisji Statutowej, która wypracowała nowy Statut Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu podpisany przez kard. Zenona Grocholewskiego, Prefekta Kongregacji Edukacji Katolickiej, 6 sierpnia 2009 r. Na kadencję 2010–2014 został przewodniczącym senackiej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów.
Pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Piotra Niteckiego powstały na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu trzy doktoraty. Pierwszy to rozprawa ks. Stefana Wójcika „Uwarunkowania katechizacji w systemie totalitarnym na przykładzie Administracji Apostolskiej Dolnego Śląska” (14 grudnia 1994 r.). Drugi przygotował ks. Zbigniew Waleszczuk „Nulla libertas extra Ecclesiam. Wolność w ujęciu biskupa Kettelera”. Trzecia dysertacja doktorska napisania pod kierunkiem ks. Niteckiego to „Możliwość zastosowania zasady pomocniczości w Kościele na przykładzie Diecezjalnego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin we Wrocławiu po Soborze Watykańskim II” ks. Andrzeja Tomko. Ksiądz Nitecki na wrocławskiej uczelni teologicznej był promotorem dwudziestu trzech licencjatów i dwustu dziewiętnastu magisteriów, ponadto zrecenzował sto sześćdziesiąt osiem prac magisterskich.
Ksiądz prof. Nitecki był gorącym zwolennikiem powrotu teologii we Wrocławiu w struktury uniwersyteckie, w ramach których funkcjonowała w latach 1702–1945. Opowiadał się za tym podczas dyskusji na Radach Wydziału PWT, referatach na konferencjach i w rozmowach prywatnych. Dał temu wyraz chociażby w ostatnim swoim artykule opublikowanym na łamach „Nowego Życia” w listopadzie 2011 r. Pisał wówczas:
Miejsce Wydziału Teologicznego winno być zagwarantowane w strukturach Uniwersytetu Wrocławskiego, co wynika zarówno z szacunku dla naszej wspólnej historii, z troski o integralność nauki uprawianej na samym Uniwersytecie, jak i z wierności wobec zadań Kościoła w świecie. Chodzi bowiem i o to, by spacerując wokół Uniwersytetu i wpatrując się w figurę personifikującą Teologię na Wieży Matematycznej nie mieć ukrytej gdzieś w głębi świadomości, że jest to znak pusty i fałszywy12.
Kapłaństwo
Jak już wspomniano wcześniej Piotr Nitecki bezpośrednio po maturze wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Po miesiącu musiał jednak przerwać formację seminaryjną na dwa lata ze względu na powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej. W związku z tak szybkim wezwaniem do wojska nie trafił do jednostki kleryckiej. Za radą przełożonych podczas służby wojskowej ukrywał swe kontakty z seminarium. Po ukończeniu służby wojskowej powrócił do warszawskiego seminarium, gdzie kontynuował naukę i – w kościele seminaryjnym pw. Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca Bogurodzicy z rąk bp. Z. Kraszewskiego – przyjął posługę lektora (1 kwietnia 1973 r.) i akolity (9 grudnia 1973 r.). W seminarium duchownym koledzy darzyli Piotra Niteckiego zaufaniem, cenili jego intelekt, wrażliwość, komunikatywność i niewynoszenie się ponad innych. Dał się poznać jako kleryk o niezależnym myśleniu, czasami nazbyt szczerze wypowiadający się o zewnętrznych aspektach życia seminaryjnego, co nie zawsze mogło się podobać przełożonym. Na skutek niesprawiedliwych zarzutów musiał opuścić warszawskie seminarium duchowne. Czwarty i piąty rok studiów i formacji ku kapłaństwu (1974–1976) kontynuował w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Tam został włączony do grona kandydatów do diakonatu i prezbiteratu. Jednak świeceń diakonatu nie przyjął – musiał opuścić seminarium duchowne. Umożliwiono mu ukończenie studiów i obronę pracy magisterskiej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu, do którego afiliowane było gnieźnieńskie seminarium duchowne. Prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński, przyjmując Piotra Niteckiego na prywatnej audiencji, zaproponował mu kontynuowanie przygotowania do święceń kapłańskich w seminarium duchownym w Paryżu lub Orchard Lake. Nie mógł jednak przyjąć tej propozycji ze względu na stan zdrowia rodziców. Prymas Polski miał mu wówczas powiedzieć: „Jesteś młody, wszystko może się zmienić, jeśli Pan Bóg zechce, będziesz jeszcze kiedyś w przyszłości kapłanem”.
Opuszczenie seminarium duchownego było dla Piotra Niteckiego dramatycznym przeżyciem, gdyż nigdy nie planował życia świeckiego. Mimo pamięci o bólu związanym z opuszczeniem seminarium myśl o kapłaństwie stale powracała, towarzyszyła mu nostalgia za kapłaństwem. Z dłuższej perspektywy nie traktował tamtego okresu jako czas stracony. Kiedy przyjęcie świeceń kapłańskich w archidiecezji wrocławskiej stawało się coraz bardziej realne w liście do kard. Henryka Gulbinowicza (1 marca 1995 r.) napisał, nawiązując do wydarzeń sprzed dwudziestu lat, że w sumieniu wie, iż nie uczynił nic, czego miałby się wstydzić i co mogłoby być przeszkodą do przyjęcia święceń kapłańskich, choć jest świadom, że nie uniknął błędów. Zawsze w Kościele czuł się jak „u siebie”, mimo doznanych radości i satysfakcji spotkał się także ze zranieniem i upokorzeniem, co nie oddaliło go jednak od Chrystusa, zawsze czuł Jego bliską obecność. Także w swoim testamencie (1 marzec 2006 r.) wybaczył tym, którzy „tak wiele wysiłku” włożyli w to, by w młodości nie otrzymał świeceń kapłańskich. Uznał, że osoby te miały także swój udział w uformowaniu go ku służbie kapłańskiej. Po opuszczeniu seminarium duchownego pozostawał nadal w kontakcie z niektórymi kolegami z rocznika seminaryjnego, duszpasterzami w rodzinnej parafii pw. Bożego Ciała w Warszawie. Głosił także prelekcje w parafiach, udzielał się w różnych akcjach duszpasterskich, m.in. prowadzonej przez rodzinną parafię opiece nad Domem Dziecka w Radości koło Warszawy. Tam przygotowywał moralnie zaniedbane dzieci do I Komunii św. i bierzmowania.
Jak wspomina ks. Piotr Nitecki, pierwszy raz zachętę do przygotowania się do święceń kapłańskich we Wrocławiu usłyszał w 1985 r. z ust ks. Jana Kruciny: „Przyjdź do nas, tu cię Ksiądz Kardynał wyświęci […], będziesz nasz!” Po zatrudnieniu doc. Piotra Niteckiego na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu ks. prof. Krucina często powracał do tej myśli, nie bez przyczyny zatem ks. Nitecki nazwał ks. prof. Jana Krucinę „ojcem chrzestnym” swojego kapłaństwa13. 12 marca 1995 r., po wstępnych rozmowach i zasięgnięciu opinii w środowisku warszawskim przez kard. Henryka Gulbinowicza, Piotr Nitecki zwrócił się do Metropolity Wrocławskiego z oficjalną prośbą o rozważenie możliwości przyjęcia do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu celem przygotowania do przyjęcia święceń kapłańskich. Pismem z 18 września 1995 r. ks. dr Marian Biskup, rektor wrocławskiego seminarium duchownego, w imieniu kard. Gulbinowicza, powiadomił Piotra Niteckiego o możliwości przygotowania się do święceń w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Jak napisał w opinii wydanej na prośbę metropolity wrocławskiego bp Zbigniew Józef Kraszewski, warszawski proboszcz Piotra Niteckiego, „zawsze miał on głębokie powołanie subiektywne. Brakowało tylko jednego: powołania obiektywnego przez biskupa. Cieszę się, że tym biskupem powołującym będzie Eminencja. Popieram ten zamiar z całego serca”14.
W roku akademickim 1995/1996 Piotr Nitecki odbył roczne przygotowanie do świeceń kapłańskich w ramach Annus propedeuticus w Henrykowie. 24 czerwca 1995 r. w archikatedrze wrocławskiej bp Jan Tyrawa, biskup pomocniczy we Wrocławiu, udzielił mu święceń diakonatu. W okresie 31 sierpnia – 25 września odbył praktykę diakońską w parafii pw. Bożego Ciała we Wrocławiu, gdzie szczególnie ujawnił się talent homiletyczny Piotra Niteckiego. 16 października 1996 r. napisał prośbę do metropolity wrocławskiego o udzielenie mu święceń kapłańskich. 8 grudnia 1996 r., w wieku 47 lat, Piotr Nitecki przyjął we Wrocławiu święcenia kapłańskie z rąk kard. Henryka Gulbinowicza. Na swoim obrazku prymicyjnym napisał motto: „…nie masz nic niemożliwego u Boga” (Łk 1, 37). Po święceniach kapłańskich, 14 grudnia 1996 r., został mianowany wikariuszem w parafii pw. Bożego Ciała we Wrocławiu, w miejscu, gdzie odbywał praktykę duszpasterską jako diakon.
25 września 2000 r. kard. Henryk Gulbinowicz mianował go pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii pw. św. Stefana na wrocławskim Tarnogaju. Zapisał się w pamięci tamtejszych parafian jako dobry gospodarz i życzliwy duszpasterz. Za przyczyną ks. Piotra Niteckiego odnowiono kościół wraz z kompleksem parafialnym, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz, urządzono ołtarz Matki Bożej Częstochowskiej, odrestaurowano stacje drogi krzyżowej namalowane bezpośrednio po II wojnie światowej przez ks. Johannesa Gulitza, niemieckiego proboszcza parafii pw. Ducha Świętego, dla prowizorycznej kaplicy na Tarnogaju. Z inicjatywy nowego proboszcza rozpoczęła działalność przyparafialna świetlica środowiskowa, a także podjęto się wydawania gazetki parafialnej „Na Tarnogaju” oraz przygotowano stronę internetową parafii. Najważniejszym wydarzeniem dla tej wspólnoty parafialnej była jednak konsekracja świątyni, której dokonał kard. Henryk Gulbinowicz 8 grudnia 2002 r.
15 września 2003 r. ks. Piotr Nitecki został proboszczem parafii uniwersyteckiej pw. św. Macieja we Wrocławiu (w 2005 r. zmieniono nazwę odpowiadającą wezwaniu kościoła na Najświętszego Imienia Jezus). Kontynuował rozpoczęte przez poprzedników remonty barokowego kościoła, inicjował nowe, z jego inspiracji rozwijała się praca duszpasterska w parafii, m.in. wyjazdy dzieci na letnie wakacje, funkcjonowanie agendy „Caritas”, zainicjował wydawanie gazetki parafialnej „Przy Kościele Uniwersyteckim”. Otworzył drzwi kościelne pomiędzy świątynią a gmachem Uniwersytetu Wrocławskiego, co było symbolicznym wyrazem jego pragnień powrotu wrocławskiej teologii w struktury uniwersytetu. We wspomnieniach parafian pozostał ks. Piotr Nitecki jako człowiek mądry, otwarty na ludzi, świat i jego sprawy, wrażliwy, zaangażowany na rzecz pomocy bliźnim i rozumiejący ludzkie problemy życia codziennego. W ludzkiej ocenie charakteryzował się optymizmem, łagodnością i pogodą ducha15.
Pracę duszpasterską i naukową ks. Piotra Niteckiego docenił także abp Marian Gołębiewski. Na prośbę metropolity wrocławskiego złożoną w Stolicy Apostolskiej ks. Nitecki 25 lutego 2008 r. otrzymał godność kapelana honorowego Ojca świętego. Nominację wręczył abp Marian Gołębiewski 31 sierpnia 2008 r. w archikatedrze wrocławskiej.
Zainteresowania i fascynacje
Działalność naukowa, pisarska i publicystyczna ks. prof. Piotra Niteckiego od młodości koncentrowała się wokół katolickiej nauki społecznej i czterech wielkich postaci Kościoła: ks. prof. Eugeniusza Dąbrowskiego, prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, papieża Jana Pawła II i ks. Jerzego Popiełuszki.
W opiniach recenzentów przygotowujących swoje stanowisko na prośbę Rady Wydziału PWT przy okazji kolejnych nominacji dorobek ks. Piotra Niteckiego jest imponująco bogaty, naukowo ważny i cenny. Katolickiej nauki społecznej nie uprawiał zamknięty w swojej pracowni naukowej, ale zabiegał o to, by krzewić ją w skali społecznej i wpływać na bieg spraw publicznych. Wyniki swoich badań rozpowszechniał, budując przez to kulturę i etykę społeczną. Publicystyczne propagowanie katolickiej nauki społecznej nie przeważyło jednak nad naukową pracą badawczą ks. Piotra Niteckiego. Liczyło się najistotniejsze – tłumaczenie tego co naucza Kościół. W pozostawionych opracowaniach pokazuje, jak należy krytycznie odczytywać i racjonalnie interpretować wypowiedzi magisterium społecznego Kościoła oraz poprawnie odnosić je do współczesnej rzeczywistości społecznej. Koncentrując się na zagadnieniach społeczno-politycznych i ideologiczno-ustrojowych, zwraca uwagę na dynamikę rozwojową katolickiej nauki społecznej. Rozwój nauczania społecznego Kościoła, zwłaszcza podczas pontyfikatu Jana Pawła II, przedstawia na tle epokowych wydarzeń oraz przemian ustrojowych. Problemy polityczno-społeczne sytuuje w skali kraju oraz Kościoła lokalnego i powszechnego. Jego metodologia skłania się bardziej ku metodzie indukcyjnej, czyli jest interpretowaniem faktów społeczno-etycznych w świetle zasad nauczania społecznego Kościoła. Wskazuje na odczytywanie tzw. znaków czasu. Biografie katolickich społeczników i historia ruchów katolicyzmu społecznego są dla niego opisem oryginalnych doświadczeń społeczno-moralnych, rozwinięciem instytucji etycznych w konkretnej rzeczywistości społecznej. W swoich publikacjach dbał o to, by katolicka nauka społeczna nie zamieniła się w ideologię. Uprawiał tę naukę w Kościele i w służbie Kościoła, na rzecz zadań ewangelizacyjnych. Cechowało go nie tylko znawstwo problematyki, ale i pasja.
Polem zainteresowań Piotra Niteckiego była osoba ks. Jerzego Popiełuszki. W swoich publikacjach ukazywał wpływ egzystencjalno-społeczny polskiego męczennika na współczesne dzieje Ojczyzny, eksponował elementy teologiczno-profetyczne jego nauczania, tym samym odkłamując polityczną (tendencyjną) interpretację tej postaci. Jego publikacje na temat ks. Jerzego charakteryzowały się bogatą dokumentacją źródłową i rzetelnością relacji. Od 1999 r. pracował także w komisji historycznej w procesie beatyfikacyjnym ks. Jerzego Popiełuszki.
W ostatnich latach życia współpracował przy tworzeniu Muzeum Jana Pawła II i prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego. 18 maja 2010 r. kard. Kazimierz Nycz, arcybiskup warszawski, mianował ks. Piotra Niteckiego członkiem Rady Programowej tegoż muzeum. Był znawcą życia i twórczości kard. Wyszyńskiego. Przygotował solidne publikacje prezentujące lata włocławskie i lubelskie Prymasa Polski. Doceniając kompetencje ks. Niteckiego i licząc na pomoc postulator procesu beatyfikacyjnego o. Zbigniew Suchecki OFMConv. mianował go, w porozumieniu z metropolitą warszawskim, wicepostulatorem procesu (1 października 2010 r.).
Owocem wieloletniej pracy ks. Piotra Niteckiego są dwa wydania słownika biograficznego „Biskupi Kościoła w Polsce”. Jest to jedyna tego typu publikacją w Polsce służąca pomocą historykom, socjologom, badaczom społecznym w ich pracy naukowej. Ks. Nitecki z pasją badacza przygotował źródło informacji o polskim Kościele. W 1542 biogramach przedstawił panoramę losów polskiego Episkopatu od początku chrześcijaństwa w kraju do czasów współczesnych. Każdą sylwetkę uzupełnia krótka informacja bibliograficzna. Całość pracy zawiera także bardzo obszerny indeks terytorialno-chronologiczny. Biorąc pod uwagę także opracowania szczegółowe dotyczące poszczególnych biskupów polskich jak i publikację o polskich kardynałach można określić ks. prof. Piotra Niteckiego mianem episkopologa.
Publikacje i nagrody
Piotr Nitecki to autor wielu książek z historii Kościoła i katolickiej nauki społecznej. Do najważniejszych jego publikacji należą: Biskupi Kościoła w Polsce: słownik biograficzny (1992, 2000), Socjalizm, komunizm i ewangelizacja (1994, 1998), Człowiek drogą Kościoła: Kościół „Solidarność” i odnowa społeczna w Polsce (1991 – wydanie drugie uzupełnione), Znak zwycięstwa: ksiądz Jerzy Popiełuszko, 1947–1984 (1990, 1991, 1998), Kardynałowie Kościoła w Polsce (1999), Ksiądz Eugeniusz Dąbrowski, apostoł Pisma Świętego 1901–1970 (1982), Rozpoznawać znaki nowych czasów (2002), Ku prawdzie we wspólnocie człowieka i Boga: studia dedykowane ks. Stanisławowi Kowalczykowi (współredaktor – 1997), Wielki przyjaciel Wrocławia : Karol Wojtyła – Jan Paweł II i archidiecezja wrocławska : kalendarium wydarzeń (2003, 2006), Każdy ma swoje Emaus. Wybór kazań o kapłaństwie (2007), Włocławskie dzieje ks. Stefana Wyszyńskiego 1917–1946 (2008), Ksiądz Stefan Wyszyński student Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1925–1929 (2006). Należy podkreślić, że wszystkie publikacje ks. prof. P. Niteckiego charakteryzowały się bogatym materiałem źródłowym i rzetelnością opracowania.
Za osiągnięcia naukowe i popularyzatorskie w zakresie katolickiej nauki społecznej ks. prof. Piotr Nitecki otrzymał w 2009 r. Nagrodę naukową im. Włodzimierza Pietrzaka, przyznawaną przez Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”. Patron Nagrody, Włodzimierz Antoni Pietrzak (1913–1944), z wykształcenia prawnik, był pisarzem, krytykiem literackim, teoretykiem kultury, publicystą, ale również działaczem społecznym i politycznym, a także żołnierzem-powstańcem. Zginął podczas powstania warszawskiego. Pozostała po nim spuścizna literacka. Nagroda jego imienia powstała w 1948 r. i od tego czasu jest przyznawana każdego roku nieprzerwanie – najpierw przez środowisko „Dziś i Jutro”, następnie przez Stowarzyszenie Pax, obecnie przez Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana” (do 1993 r.) – za wybitną twórczość naukową, artystyczną, literacką, osiągnięcia w pracy formacyjnej, kulturalno-społecznej i edukacyjnej, będące świadectwem uniwersalnych wartości i postaw ludzkich, chrześcijańskich i patriotycznych.
Pośmiertnie ks. prof. Piotr Nitecki otrzymał od Fundacji SPES Nagrodę im. kard. Stefana Wyszyńskiego. Został uhonorowany za upowszechnianie wiedzy na temat nauczania kard. Stefana Wyszyńskiego. Laureat był mocno zakorzeniony w duchu myślenia społecznego kard. Wyszyńskiego.
* * *
15 grudnia 2011 r. około 8.30 w miejscowości Błonie, pod Środą Śląską, w wypadku samochodowym zginął ks. prof. dr hab. Piotr Nitecki. Samochód Renault prowadzony przez ks. Niteckiego zjechał nagle na lewy pas jezdni i doszło do zderzenia z jadącym z naprzeciwka audi. Ksiądz Piotr Nitecki zginął na miejscu. Odszedł wybitny znawca katolickiej nauki społecznej, ceniony kaznodzieja, entuzjasta Chrystusowego kapłaństwa16.
Uroczystości pogrzebowe śp. ks. prof. Piotra Niteckiego rozpoczęły się w kościele pw. Najświętszego Imienia Jezus 21 grudnia 2011 r. o 17.00 eksportacją trumny z ciałem. Msza św. pogrzebowa sprawowana była 22 grudnia o godzinie 11.00. Koncelebrze przewodniczył abp Marian Gołębiewski – metropolita wrocławski. Homilię wygłosił rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego, ks. prof. Waldemar Irek. W uroczystościach udział wzięli biskupi ze Świdnicy oraz Legnicy: bp Adam Bałabuch i bp Marek Mendyk, przedstawiciele wrocławskiego środowiska naukowego a także reprezentanci Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, liczni kapłani, klerycy, parafianie. W homilii żałobnej Rektor PWT mówił m.in.:
Dzisiaj oniemiali płaczemy po śmierci kapłana, naukowca, ale nade wszystko człowieka skromnego, przyjaciela […]. Nasza dzisiaj tu obecność jest dowodem na to, że zmarły profesor Piotr wykuł sobie miejsce w naszych środowiskach, ale nade wszystko w naszym sercu17.
Po zakończeniu Eucharystii trumna z ciałem ks. prof. Piotra Niteckiego została przewieziona na cmentarz Ducha Świętego przy ul. Bardzkiej, gdzie nastąpiło ostatnie pożegnanie i złożenie jej do grobu. W opinii wielu osób, które się z nim zetknęły był człowiekiem mądrym, uczciwym, dobrym i niezwykle rzetelnym. Kochał Kościół i kapłaństwo miłością bezgraniczną. Swoją działalnością naukową, badawczą i publicystyczną służył upowszechnieniu i rozwojowi katolickiej nauki społecznej w Polsce.
Nota o autorze:
BADACZ I POPULARYZATOR KATOLICKIEJ NAUKI SPOŁECZNEJ - Piotr Nitecki 
Nitecki - Życiorys